Deze week geen blog van ons, de vlogkundige. Dit keer een blog geschreven door een ontzettend moedige moeder van twee jongens die helaas recent twee miskramen heeft gehad. In deze blog vertelt ze haar ervaring. We hopen dat deze blog vrouwen die een miskraam doormaken of al hebben meegemaakt, zal helpen bij het verwerken hiervan.
Vanaf het moment dat je een positieve zwangerschapstest in je handen hebt ben je blij maar ook gespannen. Iedereen weet dat de eerste 12 weken spannend zijn en dat er altijd iets mis kan gaan.We hebben al 2 heerlijke jongens maar we zouden het leuk vinden om nog een kindje te mogen krijgen. Met de jongste was het in 1 keer raak dus je hoopt stiekem natuurlijk dat het nu weer zo zou zijn. En ja hoor, gelijk de eerste ronde RAAK! De testen bleven heel licht maar zoals iedereen altijd zegt “een streep is een streep”. Toch had ik een onderbuik gevoel maar dat stopte ik elke keer weg. Na 4 dagen begon ik met bloeden en na een paar dagen had ik een duidelijke negatieve zwangerschapstest. Mijn gevoel werd eigenlijk bevestigd. Ik vond het jammer maar kon me er goed bij neer leggen omdat het zo snel was mis gegaan, als ik geen wens had om zwanger te worden had ik het misschien nooit geweten. Op naar de volgende ronde. En ja hoor, ook die was meteen raak. Deze keer hele duidelijke testen en ik voelde me vanaf het begin positief.
De kwaaltjes begonnen te komen dus ik kon langzaam aan het idee wennen dat we toch echt een kleintje mochten verwelkomen over een maand of 8. Omdat ik toch een beetje onzeker was geworden door de vorige ronde mocht ik met 7 en 8 weken een echo komen doen. Beide keren een mooi kloppend hartje gezien en in 1 week was het kleintje zelfs van ongeveer 5 mm naar ongeveer 12 mm gegroeid, wat een kanjer!
Anderhalve week later, met 9,5 week had ik zelf een pretecho ingepland omdat ik het leuk vond om de groei te zien van het kleintje. Ik ging er samen met een vriendin heen en ik had er helemaal zin in. Inmiddels was mijn buik al lekker aan het groeien en had ik behoorlijk veel last van kwaaltjes zoals vermoeidheid en misselijkheid, ik voelde me dus echt zwanger. Zelfs onderweg naar de echopraktijk was ik super misselijk!
Ik ging liggen op de stoel en de mevrouw zet de echokop erop en binnen een aantal seconden zag ik het gelijk.. Ik zie geen hartactie! Mijn hartslag gaat omhoog, voel alles duizelen maar ik probeer rustig te blijven. Misschien zie ik het niet goed want het is nog zo klein? De mevrouw draait met de kop en drukt wat op mijn buik en dan vraag ik “klopt het nou dat ik geen hartactie zie?” ze zegt “Ik ben erg aan het zoeken maar ik ben bang dat je gelijk hebt” BAM, de grond zakt onder je voeten vandaan, ik kijk mijn vriendin aan en kan eigenlijk aan niks anders meer denken dan dat ik naar buiten wil. Ze vertelt me nog dat ik de verloskundige moet bellen en daarna pak ik de kinderwagen en ren bijna naar buiten. Ik bel mijn man en het enige wat ik kan uitbrengen is “Hij doet het niet meer”. Samen met mijn vriendin huil ik op de parkeerplaats en stap dan helemaal verslagen de auto in.
Dit had ik absoluut niet zien aankomen, 2 goede echo’s, een enorm positief gevoel en toch gaat het mis.
Dezelfde dag zit ik nog bij de verloskundige die uiteindelijk bevestigd dat het hartje inderdaad niet meer klopt, mijn kleintje is niet meer. Er komen een regen aan informatie over me heen maar ik besluit dat het er zo snel mogelijk uit moet en bedenk me dat ik een curettage wil. Er wordt direct een afspraak bij de gynaecoloog gemaakt voor dinsdag (het is vrijdag als het gebeurt). Deze dag is als een soort film aan me voorbij gegaan, ik kon alleen maar huilen en het voelde soms alsof het niet over mij ging en ik hoopte ook gewoon wakker te worden uit deze nachtmerrie.
De dagen vliegen toch voorbij. Met 2 kids gaat het leven verder en word je lekker bezig gehouden. Dinsdag bij de gynaecoloog besluit ik na een gesprek en nog een echo toch voor de medicatie te gaan en ik zou dit een week later innemen, praktisch komt dit beter uit en wie weet komt het toch vanzelf nog los. Direct bij thuiskomst begin ik te twijfelen of ik de juiste keuze heb gemaakt en na 2 dagen twijfelen, huilen, nadenken en piekeren heb ik besloten om toch weer de gynaecoloog te bellen en aan te geven dat ik toch een curettage wil. De dag daarna wordt ik gebeld en de dame aan de telefoon verteld me dat ik maandag naar de anesthesist moet en daar te horen krijg of ik die donderdag of vrijdag geholpen wordt. Het duurt dus allemaal wat langer maar daar heb ik vrede mee. Het feit dat ik deze keuze heb gemaakt geeft me zoveel rust dat ik blijkbaar dus echt de goede keuze heb gemaakt.
Na 13 dagen te weten dat ik iets in mijn buik heb wat niet meer leeft is eindelijk de dag van de curettage aangebroken. Helemaal nuchter moet ik me om 13.15 uur melden in het ziekenhuis om daar vervolgens te horen dat ik rond 15.15 naar de OK wordt gebracht. Naast mij ligt een vrouw die net weer wakker is en die heerlijk aan het genieten is van haar welverdiende broodje. Mijn maag knort enorm dus ik probeer me te focussen op andere dingen om niet jaloers te worden. Om 14.00 uur krijg ik de eerste medicatie (paracetamol en iets tegen de misselijkheid) en inderdaad om 15.15 uur word ik van de kamer gereden maar niet voordat ik nog een dikke kus krijg van manlief. De hele ingreep is me enorm meegevallen, alle mensen om me heen zijn heel lief voor me geweest, de narcose is me goed meegevallen en de napijn helemaal. Ik heb een aantal dagen wat krampjes gehad in mijn buik maar niet noemenswaardig. Al met al ben ik dus heel blij dat ik deze keuze heb gemaakt.
Wat mij sinds mijn miskraam is opgevallen, is dat er zo enorm veel vrouwen zijn die dit meemaken. Is het niet bij iemand zelf dan is het wel bij iemand in de familie of in de vriendengroep. Het lijkt erop dat er een soort taboe op miskramen zit terwijl het juist zo fijn is om over je gevoel en verdriet te praten. Het lijkt erop dat vrouwen er pas over beginnen te praten als ze een “lotgenoot” treffen. Ik heb het als zeer fijn ervaren dat ik er de eerste weken veel over heb kunnen praten en ik denk dat dat ook voor een deel heeft geholpen met verwerken.
Het feit dat ik 13 dagen aan het idee heb kunnen wennen heeft ook erg geholpen met de verwerking. Na de ingreep was het ook gewoon goed. Ook de verloskundigen van de praktijk zijn zo enorm lief voor mij geweest en waren er ook echt voor mij in de periode na dit enorm vervelende bericht. Gelukkig sta ik ook heel positief in het leven en haal ik altijd het beste eruit dus ik ben ervan overtuigd dat ik ook dit kan overwinnen. Elke avond als ik naar bed ga kijk ik in de kamer van mijn 2 jongens en dan ben ik dankbaar en blij, ik heb er 2 en die pakt niemand van mij af!