Afgelopen 27 juli ben ik bevallen van onze dochter Pip! Al zeven jaar delen jullie de periode van kinderwens, zwangerschap, de bevalling en kraamtijd met mij in mijn rol als verloskundige. Nu doe ik dat andersom en deel ik mijn ervaring.

‘Hoe is het om dit zelf mee te maken, als je alles weet?’ werd mij de afgelopen maanden regelmatig gevraagd. Hierin werd logischerwijs gerefereerd naar hoe ik mijn ervaringen als verloskundige nu toepaste in mijn eigen zwangerschap, waar ik zelf natuurlijk ook heel nieuwsgierig naar was. In deze blog deel ik mijn ervaring.

Ik heb een fijne, ongecompliceerde zwangerschap gehad waar ik erg van heb genoten. Ik had weinig fysieke klachten waar ik erg dankbaar voor ben, want ik weet dat dat anders kan zijn. Daarnaast kreeg ik de mogelijkheid, door mijn collega’s, om al snel aanpassingen te maken in het werk (geen nachtdiensten meer), wat zeker heeft bijgedragen aan hoe goed ik mij voelde.
Ik had oprecht zin in de bevalling. Ik denk dat dit kwam door mijn nieuwsgierigheid. Ik wilde weten ‘hoe het zou voelen’ en had daarom zin om, na al jullie verhalen, mijn eigen verhaal te mogen maken.

Ook ik had geen controle over hoe mijn bevalling zou gaan verlopen (HELP! Dat vond ik spannend!), maar, eigenwijs als dat ik ben, kon ik dat toch niet helemaal accepteren. Ik was er namelijk van overtuigd dat er wel heel veel factoren zijn waar ik invloed op zou kunnen hebben wat dan op die manier wél weer een gevoel van controle geeft.

Samen met Niels (mijn partner) heb ik een mindfulness training gevolgd, speciaal gericht op het proces van zwangerschap en de bevalling. Deze voorbereiding gaf ons:
1.  Inzicht in het proces van bevallen. Hierin besef ik mij makkelijk praten te hebben, dat is immers mijn werk en deze kennis heb ik dus al. Ik weet al wat er fysiek in mijn lijf zou gaan gebeuren, wat de voor- en nadelen van thuis of in het ziekenhuis bevallen zijn en bij welke medische redenen de verloskundige zou adviseren om naar het ziekenhuis te gaan. Voor mij scheelde dit dus tijd, maar ik zou zeker de tip willen geven deze tijdsinvestering te maken, het gaf mij heel veel rust te weten wat er ging gebeuren.
2. Inzicht in mijn eigen pijnmechanisme, wensen en behoeften.
Dit vond ik heel interessant om mee aan de slag te gaan. Want hoe ik de pijn van de weeën door zou komen, had ik geen idee van. Door allerlei oefeningen in de training kwam ik erachter wat ik dacht nodig te hebben bij het hebben van pijn. Om een voorbeeld te geven deden we een oefening waarbij we 1 minuut lang blokjes ijs (koud = oncomfortabel = de wee) in onze handen hielden, vervolgens legde we het ijs 3 minuten weg (de rust tussen de weeën). Bij iedere ‘wee’ testte ik uit, hoe om te gaan met dit oncomfortabele gevoel. Denk hierbij aan: het luisteren van muziek, verschillende houdingen en focussen op mijn ademhaling. Ik kwam erachter wat voor mij werkte.
Daarnaast ging ik op zoek naar ons ideaalbeeld van de bevalling en kwam ik erachter het liefst thuis te willen bevallen en de optie tot een badbevalling te hebben. Het meest interessante waar ik vervolgens mee aan de slag ging, was het zoeken naar wat ik nodig zou hebben als het anders zou lopen dan gehoopt (wat natuurlijk realistisch is, want het loopt nóóit zoals bedacht).

En toen was het zover!
Bij de termijn van 39+3 braken, rond middernacht, mijn vliezen. Om antwoord te geven op hoe dit voor mij was? WHAAA spannend, krijgen wij een baby?! (Ja, ook ik als verloskundige had dus enorm veel adrenaline). Vrijwel direct begon mijn baarmoeder hierop te reageren maar dit wuifde ik nog erg weg. Ik wilde mijzelf echt niet teleurstellen in het denken dat dit al weeën waren. Geheel passend bij mijn karakter stortte ik mij dus direct op de praktische zaken: de ziekenhuistas werd nogmaals gecheckt en aangevuld met toiletspullen, ik draaide nog een wasje (de kraamzorg moest tenslotte wel in een schoon huis terecht komen, lekker belangrijk) en we maakte de woonkamer gereed voor de thuisbevalling. Vanwege onze slaapkamer op zolder hadden wij een bevalling in de woonkamer, op de begane grond, voorbereid. Ik vond het erg onpraktisch om vanaf 37 weken met een bed in de woonkamer af te wachten, dus zorgde wij voor een matras op de keukentafel (TIP!).

De krampen zette al vlot door en na een uurtje op mijn linkerzijde in bed verplaatste ik naar de douche. Tijdens de training wist ik dat warm water mij het allerbeste zou ontspannen, dus ik twijfelde of ik deze joker nu al in moest zetten. Ik dacht dat de pijn die ik op dit moment ervaarde nog maar het begin was en was bang dat de douche dan later niet meer zou helpen. Toch stapte ik eronder.

Heel vlot kwamen de weeën in fikse regelmaat en voelde ik sterk de behoefte om te weten waar ik stond en belde we naar Lana die mijn bevalling zou begeleiden.
Tijdens de mindfulness training had ik geoefend met het opvangen van de weeën met mijn ademhaling, maar op het hoogtepunt voelde ik iets anders nodig te hebben. Ik had ook geleerd om te werken met klanken. Een leuk weetje: de A klank (spreek de letter A uit) maakt dat je je keel open zet (en ontspant) en wist je dat je keel in verbinding staat met je baarmoedermond? Voor mij werkte het dus heel goed om de letter A in ritme uit te spreken op het hoogtepunt van de wee.
Om 04.00 uur bleek ik al 8 cm ontsluiting te hebben en dus zorgde Lana ervoor dat alles voor de gewenste thuisbevalling gereed was. Al vlot kreeg ik persdrang. Na 1 uur en 10 minuten persen werd onze dochter Pip geboren, zij had direct een goede start. De placenta werd vlot geboren en het bloedverlies was normaal. Voor mij is dit verloopt precies zoals ik alleen maar kon hopen en dit voelt dan ook nog steeds alsof ik droom.

Door mijn voorbereiding merkte ik echt regie over mijn eigen bevalling te hebben. Ik wist nog steeds niet hoe het zou lopen, maar heel eerlijk maakte me dat helemaal niets meer uit. Ik ben er namelijk van overtuigd ook goed op mijn verhaal terug te hebben gekeken als het anders gelopen had en ik bijvoorbeeld toch in het ziekenhuis was bevallen. Na de bevalling heb ik de grap gemaakt dat ik alle aangeleerde technieken van de training nog niet eens heb kunnen gebruiken, ik had dus nog genoeg tools om in te zetten als het nodig had geweest!

Daarnaast was het voor mij onmisbaar (en vanzelfsprekend) om deze voorbereiding samen met Niels te doen. Doordat hij ook op de hoogte was van wat ik fijn vond bij pijn, kon hij mij hierin precies de steun geven die ik nodig had en de verschillende opties ter pijnverlichting aandragen als ik er zelf niet meer aan dacht. Dat gaf hem ook een gevoel van controle, waardoor hij mij liet weten zich helemaal niet machteloos te hebben gevoeld.

Om jullie dus antwoord te geven op: ‘Hoe is het om dit zelf mee te maken, als je alles weet?’. Het gaf mij precies de rust en het vertrouwen wat ik nodig had voor mijn bevalling.

Als reactie op mijn verhaal kreeg ik de afgelopen weken vaak te horen: ‘een bevalling volgens het boekje’. Voor mij inderdaad wel, maar ik wil graag delen dat dat voor iemand anders absoluut niet zo hoeft te zijn. Zou jij er tijdens de voorbereiding achter komen, idealiter in het ziekenhuis te bevallen, met een ruggenprik, of thuis in bad, dan is dat wat passend is bij jou. Ook dan geldt dat je geen controle hebt over of het echt zo zal lopen, maar wel invloed op streven naar jouw ideaal.

Ik wil iedereen (nogmaals) bedanken voor alle belangstelling en lieve kaartjes. Wij genieten enorm van onze kraamtijd! Vanaf half oktober zal ik weer aan de slag gaan in de praktijk met niet-cliëntgebonden taken, vanaf 1 januari kunnen jullie mij weer tegenkomen op het spreekuur of tijdens een dienst.

Lieve groeten, Cindy.