Ervaringsverhaal van een verloskundig echoscopiste

Dit keer geen ervaringsverhaal vanuit een (ex) zwangere maar geschreven vanuit mijn positie als verloskundige en echoscopiste. Zolang als ik verloskundige ben, zolang weet ik ook al dat ik ook echo’s wilde aanbieden aan de zwangere in mijn praktijk. Ik heb het altijd als een toegevoegde waarde gezien dat ik ook mijn cliënten echo’s kon aanbieden. Hoe ontzettend fijn dat ik direct bij eerste afspraak mijn cliënten kon vertellen of het allemaal goed was of niet. Wat een vreugde moest daarbij gaan komen. En dat was het ook, vaak… maar niet altijd.

Twee jaar nadat ik afgestudeerd was als verloskundige ben ik begonnen aan de opleiding tot basis echoscopiste binnen de eerstelijns verloskunde. Een opleiding die mij erg lag en haalde met vlag en wimpel mijn examens. We kochten een prachtig echo apparaat en waren er klaar voor om te gaan beginnen met de echo’s. We hoorde van onze cliënten al hele fijne geluiden terug dat ze het heel erg prettig vonden dat de echo’s bij ons in de praktijk konden en dat ze niet naar een vreemde verder weg moesten. Precies voor ons de reden waarom wij dit wilde.

Ik begon ontzettende enthousiast met het aanbieden van echo’s bij de eerste kennismaking met de zwangere en partner. En dat was heel fijn! Ze kwamen binnen, een tikkeltje nerveus, en nadat ik het goede nieuws van een kloppend hart kon geven was er heel veel blijdschap en volgde altijd een relaxte en fijne kennismaking.

 

Slecht nieuws

Ik denk dat het ongeveer een maand duurde voordat ik voor het eerst een echo moest uitvoeren bij een niet intacte zwangerschap, een miskraam dus. Ouders kwamen enthousiast en gespannen binnen en wilde niets liever dan gelijk naar de echokamer om hun aanstaande kindje te zien. Na uitleg te geven over mijn werkwijze begonnen we de echo. Het was een slanke dame en ik verwachtte dus goed beeld te hebben. En dat had ik ook. Al vrij vlot had ik de baarmoeder duidelijk in beeld en zag ik het al vrij goed. Deze dame zou op basis van haar cyclus zeker 10 weken zwanger zijn. Daarnaast had ze een hele regelmatige cyclus dus het kon eigenlijk niet echt afwijken van die 10 weken. Alleen een zwangerschap van 10 weken, dat zag ik niet. Ik zag het al vrij snel.. Ik zag een klein vruchtje naast de dooierzak maar niet passend bij 10 weken en geen hartactie te zien. Als ik één ding had geleerd op de opleiding tot echoscopiste was het wel dat echo’s maken best verraderlijk kon zijn en dat je altijd heel goed moest kijken voordat je pas een conclusie trok. Gelukkig had ik uitgelegd aan de zwangere en partner dat ik altijd zelf eerst goed aan het kijken ben. Dat gaf mij gelijk wat tijd, ook al was mijn vermoeden al heel groot. Ik keek en scande de gehele baarmoeder door en zag echt een klein vruchtje. En dat ook nog is zonder hartactie terwijl bij het formaat dat ik zag toch zeker wel een kloppend hartje moest zijn. Het ging allemaal heel vlot en realiseerde me snel dat het niet goed was. Ik had nog maar even de tijd voordat de zwangere en partner vragen zouden gaan stellen en ik wilde ze zeker niet zelf achter laten komen maar duidelijk zelf vertellen. Een split second dacht ik, oké hier gaan we, slecht nieuws gesprek. Eén keer eerder moest ik een slecht nieuws gesprek houden tijdens mij werk als verloskundige en ik dacht aan dat moment. En aan de lessen over slecht nieuws gesprekken die ik had gehad op mijn opleiding tot verloskundige. Direct het slechte nieuws geven. Dus dat deed ik en het kwam binnen als een bom… Wat was dat vreselijk verdrietig! Zo goed als ik kon legde ik uit wat de situatie was en ik ging met deze mensen het verdere traject van miskraambegeleiding in. Dat was ik al gewend want ook zonder echoscopiste te zijn begeleiden wij miskramen als verloskundige, maar dit was wel anders.

Na het geven van dit slechte nieuws was ik echt even verslagen. Ohja, dit hoorde er dus ook bij. Het was dus helemaal niet alleen maar leuk het aanbieden van echo’s in eigen praktijk. Wat nu ben ik dus degene de het slechte nieuws moet gaan geven.. Het is natuurlijk niet dat ik niet wist dat dit erbij hoorde maar het kwam nu eigenlijk pas bij me binnen wat dit dus echt betekende voor mij als echoscopiste. Naast het begeleiden van de miskraam waren wij nu de brenger van het slechte nieuws.

 

Positiviteit

De eerste maanden als echoscopiste waren geweldig maar dus ook moeilijk. Iedere miskraam vond ik het weer lastig om dit weer te vertellen en te doen. Ik kreeg het er nog iedere keer warm van. Dit duurde ook echt een aantal maanden. En nog steeds vind ik het ook vreselijk om te doen. Maar na een paar maanden kwam ik gelukkig tot de realisatie dat het ook een voordeel had. Namelijk dat ik het zelf kon vertellen. Ik ben hiervoor opgeleid en weet dat ik het ook juist op een manier kon doen zodat het ,in hoeverre dat kan in deze situatie, goed verliep en dat ik echt iets voor deze mensen kon betekenen. Het had ook zo voordelen en stortte me dan helemaal op het zo goed mogelijk begeleiden van de miskraam. Ik kreeg gelukkig al snel terug dat het fijn was dat ik betrokken was geweest bij het proces en dat het juist ‘fijn’ was dat ik het vertelt had i.p.v. een onbekende. Hier haal ik mijn energie uit om hiermee verder te gaan en dit bedenk ik me nog bij elke miskraam. Hoe kan ik deze mensen zo goed mogelijk bijstaan in deze situatie…