Het was een weekenddienst in december, 48 uur de diensttelefoon in bezit waarin je niet weet wat er op je pad komt. Het was rustig. Dit gaf mij mooi de kans wat boodschappen te halen. Op de weg richting de Albert Heijn zit mijn favoriete koffietentje. Ik had trek in een heerlijke cappuccino en al snel gunde ik mijzelf ook een versgebakken appeltaart met slagroom. Er liepen wat bekende voorbij die ik groette, ik zat te scrollen door alle posts op instagram en zocht een lekker recept voor het avondeten. Tot dusver een zondag waarin het lijkt alsof ik geen dienst heb…
Nog geen twee happen van mijn appeltaart verder ging de diensttelefoon af, het was inmiddels 12.54 uur. Het was Rebecca, 38+3 weken zwanger van haar derde kindje. Haar eerste zoon kreeg zij op haar 18e, 10 jaar later kwam haar tweede zoon en nu, weer 1,5 jaar later verwachtte zij een dochter. Rebecca zei maar 1 zin: ‘mijn vliezen zijn gebroken’. Voor een verloskundige weinig nieuws aan deze woorden, maar de manier waarop deed mij direct rechtop zitten. Later leg ik uit wat waarom…
Er was voor mij maar 1 ding prioriteit: ik moet naar Rebecca toe, en wel DIRECT! Ik gaf haar instructies de voordeur open te zetten, naar boven te lopen en op bed te gaan liggen. Bij het uitspreken van deze adviezen zat ik al in de auto en hing op. Mijn intuïtie vertelde mij direct dat hier niet tegenop te rijden viel. Ik belde Lana, in een reflex, want hoezo had ik bedacht dat Lana het wel zou halen?! Daarna belde ik een ambulance. Niet omdat een ambulance nodig is bij een bevalling, maar wel omdat Rebecca helemaal alleen thuis was en ik er eigenlijk van overtuigd was het niet te gaan halen. Wij rijden immers zonder toeters en bellen.
Rebecca’s man was een half uur eerder vertrokken, er was tenslotte niets aan de hand. Rebecca zou even wat gaan rusten, hun zoon ging even met papa mee. Het was december en sinterklaas was net het land uit, een mooi moment om een kerstboom te gaan halen nu het nog kon, ze wisten immers niet of daar nog tijd voor zou zijn als de baby zich aan zou dienen.
Inmiddels reed ik op de snelweg, ik ben heel eerlijk, veel te hard. Lana reed ook, de ambulance was ook onderweg. Ik had Rebecca aan de lijn. Ze lag op bed, de voordeur stond open, precies zoals ik had geadviseerd. Beheerst zuchtte ze de weeën weg, alhoewel ik hier terugkom op de informatie die ik jullie nog verschuldigd ben. Bij de woorden ‘mijn vliezen zijn gebroken’ hoorde ik namelijk persdrang. Absoluut reflectoire, onophoudbare persdrang. Als verloskundige herken je dat uit duizenden. De woorden ‘mijn vliezen zijn gebroken’ maakt namelijk niet standaard dat ik zo snel mogelijk naar iemand toe wil. Het was de manier wáárop zij deze woorden uitsprak.
13.13 uur kwam ik bij Rebecca binnen, precies tegelijk met de ambulance. Ik rende naar boven met mijn verlostassen op mijn rug. Haar dochter werd precies geboren. Zonder handschoenen begeleidde ik de geboorte van dit supersnelle meisje. Blakend roze was Juul daar. De ambulance kon snel vertrekken, alles ging fantastisch. Lana kwam iets later aan en kon nog mooi foto’s maken van dit moment. Papa is in deze 19 minuten (voor de oplettende lezer) ook nog gebeld en haastte zich ook naar huis. Hij kwam binnen toen Juul er al was. Een beduusde, kersverse vader met in zijn ene hand de kerstboom en aan zijn andere hand hun zoontje.
Twee uur later was iedereen wat bijgekomen van deze vliegensvlugge bevalling. Iedereen maakte het goed en moeder kon maakte alweer grapjes. Ze had nog nooit zo goed op de foto gestaan na haar bevallingen, haar make-up zat stralend, sieraden, en zelfs haar sjaal had zij nog om!
Ineens schoot mij te binnen dat ik zo was weggerend uit de koffiezaak! Ik had mijn cappuccino en appeltaart niet betaald. Nadat we hier hard om lachte, snelde vader zich naar de supermarkt. Nog geen 30 minuten later aten we met elkaar appeltaart. En geloof me: dit stukje smaakte nog zoveel beter dan die eerste!
O ja.. en die eerste appeltaart kreeg ik van het huis ?.