Als kind schreef ik altijd in vriendenboekjes bij de vraag ‘Wat wil je later worden?!’: Moeder! Dat ik moeder wilde worden, dat was duidelijk. Mijn moeder en oma hadden jong kinderen gekregen, waardoor ik als kind al een mega goede band met mijn opa en oma had. En nu nog, shoppen met m’n oma of zelfs op vakantie met ze, zijn de dingen die we doen. Daardoor wist ik dat ik ook jong moeder wilde worden. Tel daar bij op dat ik als verloskundige continue bij de prachtige momenten van een bevalling mag zijn en de rammelende eierstokken werden geboren ;).

Ik was 24 toen mijn vriend en ik besloten dat we zwanger wilde worden. In het begin die enorme angst, zal het wel lukken?! Ik kan wat pessimistisch ingesteld zijn en ik hoor tenslotte vaak genoeg in mijn werk hoe lastig het kan zijn om zwanger te worden. Die angst was dus echt wel aanwezig maar na twee maanden was het al zover: zwanger!
Al een week voor mijn eigenlijke menstruatie had ik enorm last van mijn borsten en een trekkend gevoel onder in mijn buik. Die test deed ik eigenlijk voor spek en bonen want ik wist al zeker dat ik zwanger was.

Hoe zelfverzekerd ik rondom die test was, zo onzeker werd ik daarna. Ik voelde van alles in mijn lichaam, had mezelf aangepraat dat het ook wel eens een buitenbaarmoederlijke zwangerschap kon zijn. En hoeveel ik ook tegen cliënten zeg: NIET GOOGLEN. Ik deed het toch. Zo trots en blij dat ik was over het feit dat zwanger worden was gelukt, de onzekerheid overheerste.

Toen ik 6 weken zwanger was, kreeg ik griep. Het was in de winter dat iedereen ziek werd dus met een lagere weerstand door zwangerschap, ontliep ook ik het niet. Ik ben in jaren niet ZO ziek geweest, dagen lang hoge koorts. Na een dag ziek zijn verdwenen mijn zwangerschapsklachten. Ik zocht er niet veel achter, mijn lichaam had tenslotte wel iets beters te doen dan zwangerschapsklachten hebben. Twee dagen later, toen ik me iets beter begon te voelen kreeg ik ‘s avonds heel licht bruin bloedverlies. Ook al wist ik als verloskundige heel goed, bruin bloedverlies hoeft nog niks te betekenen, van binnen voelde ik dat het niet goed was. Drie dagen onzekerheid braken aan, het bruine bloedverlies bleef aanhouden maar werd ook niet erger. Net op het moment dat ik wel weer wat vertrouwen kreeg, kreeg ik ontzettende buikkrampen en helderrood bloedverlies.
Het verdriet wat ik toen gevoeld heb, is niet te omschrijven. Ook al wist ik heel goed dat miskramen voorkomen, in gedachte zag ik mezelf al als moeder over een paar maanden.
Die nacht heb ik krampen gehad die zo”n pijn deden dat ik het zelfs een beetje moest wegzuchten. Wat had ik dat onderschat zeg. Natuurlijk had ik op de studie het verloop van een miskraam geleerd, maar dat het ook bij 7 weken al zo pittig en pijnlijk kon verlopen, viel erg tegen.

Ik ging vrij snel, eigenlijk direct, alweer aan het werk. Ik was tenslotte ook al een week ziek geweest en wilde wel wat afleiding. Zat ik daar met een miskraam op spreekuur, zwangere vrouwen aan het begeleiden. Familie vroeg of ik dat niet heftig vond, maar eigenlijk juist omgekeerd. Al die vrouwen waren zwanger, het gaf me de hoop dat het wel zou gaan lukken de volgende keer!

Een paar maanden later was ik weer klaar om zwanger te worden. Bewust even tijd genomen kwamen we terug van vakantie. Totaal geen zwangerschapsklachten en eigenlijk ook niet heel stipt bezig om zwanger te worden kreeg ik een ingeving om een test te doen. Streepje turen, dat was het wel, maar een heel licht streepje en een clearblue test verder was het toch echt zo; zwanger!
Opnieuw ontzettend trots, maar de angst speelde direct een grote rol. Verheugen op wat er komen ging durfden mijn vriend en ik nog niet. Maar aan de andere kant dacht ik ook: ik ben jong, ik ben gezond, hoe vaak komt dat nu voor twee keer achter elkaar een miskraam? Helaas een week later, kreeg ik opnieuw bloedverlies en kreeg ik opnieuw een miskraam.

Het verdriet op dat moment was minder groot. Ik had me tenslotte ingedekt en durfde nog niet te hopen. Een paar maanden later was het verdriet des te groter. Ik merkte dat ik opnieuw zwanger worden niet durfde en niet lekker in mijn vel zat. Er zat een hoop onverwerkt verdriet, een gevoel van falen. Het gevoel dat mijn lichaam niet kon waar het toch voor gemaakt is; zwanger zijn. Voor mijn gevoel was ook iedereen in mijn omgeving zwanger en ging het ook bij iedereen goed. Natuurlijk wist ik vanuit mijn werk wel beter want daar kreeg ik helaas ook te maken met miskramen. Daar komt direct een positief punt aan de miskramen; Ik voelde nu wat mijn cliënten mee maakten tijdens een miskraam en kon ze hierdoor een stuk beter begeleiden op emotioneel vlak. Ik merkte dat ik het emotionele stukje voorheen wel belichtte en hier natuurlijk veel aandacht aan schonk. Maar het missende stukje om als verloskundige een vrouw ECHT te kunnen ondersteunen bij een miskraam, die vond ik pas nadat ik het zelf meemaakte.

In de maanden dat ik de miskramen meemaakte, merkte ik ook des te meer dat er een taboe heerst rondom miskramen. Ik was zwanger geweest en ik had hele verdrietige dingen meegemaakt maar ik kreeg niet het gevoel dat ik hier uitgebreid over praten mocht. Natuurlijk wel bij mijn familie en bij mijn beste vriendinnen maar als ik het vrienden vertelde die ik verder weg stonden kreeg ik vaak het gevoel dat ze het gek vonden dat ik het erover had. Het werd weggestopt en niet meer gevraagd hoe het met ons ging. Ik voelde me onbegrepen.

Ik merkte dat ik behoefte had om er met iemand van buiten af over te praten, iemand die me begreep en me kon ondersteunen bij het stukje gevoel van falen die er nog zat. Zo kwam ik bij Nina, zelf meerdere miskramen gehad en daarna besloten om vrouwen te gaan coachen. In de gesprekken met haar vond ik de steun en de handvatten om om te gaan met het gevoel van falen. Ik ontdekte dat ik het gevoel had dat ik mijn vriend teleurstelde, hij wilde tenslotte vader worden, en dat kon ik hem tot 2x toe nog niet bieden. Zelf zag hij dat natuurlijk niet zo maar als vrouw met veel eisen aan zichzelf, zat dit gevoel er wel degelijk. Ik had allerlei gesprekken met haar en deed een miskraam verwerkingssessie.

Nu, een jaar na de eerste miskraam, durf ik te zeggen; Ik ben oké met de miskramen, het is oké. Ik geloof dat alles gebeurd met een reden. En deze hele verdrietige gebeurtenissen hebben er wel voor gezorgd dat ik als mens, als persoon en ook als verloskundige enorm ben ontwikkeld. Een ontwikkeling die ik niet had willen missen. Ook ben ik gaan beseffen hoe enorm veel mijn vriend, familie en vriendin voor me betekenen! En dát is het allerbelangrijkste in het leven.

Liefs,

Lisa