Ik krijg vaak de vraag of wij slapen of wakker zijn in de nacht als er geen bevalling bezig is? Voor eens en voor altijd het antwoord: wij slapen gewoon! Althans.. bijna alle verloskundigen in de eerste lijn (in praktijken dus). Er zijn een aantal verloskundigen in grote, drukke praktijken die ‘s nachts wakker blijven omdat bij de kans op werken in deze praktijken heel groot is. Bij ons is dat niet. In onze praktijk worden ongeveer 200 kinderen per jaar geboren, dat betekent echt niet dat het elke nacht raak is. ‘S avonds ga ik gewoon altijd naar bed… en dan zien we wel wat de nacht brengt. Als iemand mij nodig heeft, bellen ze op het spoednummer. In mijn geval de prachtige nieuwe nokia 3310. Een heeeeerlijke telefoon, de batterij gaat zo maar een week mee en is niet stuk te krijgen (Behalve als hij in de wc pot valt trouwens….) Die ligt dan op mijn nachtkastje en soms, tot ongenoegen van mijn vriend, gaat deze midden in de nacht af. Het grappige is, ik ben absoluut geen ochtendmens! Ik heb dan ook wel 3 wekkers staan waar ik gemakkelijk een half uur mee kan snoozen. Maar als ‘s nachts de telefoon gaat, heb ik de telefoon opgenomen voordat hij voor de tweede keer overgaat. Ik denk dat ik er dan toch op slaap op een bepaalde manier. Goedemorgen, met Lana, verloskundige. En dan vaak een mannenstem: ‘de bevalling is begonnen’. Dus ik moet ook direct alert zijn en inschatten wat de situatie is. Als ik ‘s nachts gebeld wordt, moet ik er 9 van de 10 keer uit. Zodra ik ophang denk ik echt wel even: ‘ohnee mijn warme bedje verlaten (vooral midden in de winter…)’, daarna heb ik binnen 5 seconden beseft dat iemand mij nodig heeft. Voor ik het weet ben ik aangekleed en ready to go. Zodra ik in de auto zit en een beetje wakker ben, is het goed. Ik mag weer een  bevalling begeleiden. Super cliché maar echt waar. Liegen zou ik, als ik niet zou hopen dat het snel zou gaan zodat ik misschien nog wel een uurtje (of twee…) terug mijn bed in kan. Meestal is dat niet zo want een bevalling heeft altijd even tijd nodig.

 

 

Ik wil jullie vertellen over wat ik “the perfect week” noem. Inmiddels alweer ruim een jaar geleden. Het begon op zaterdag tijdens mijn weekenddienst. Op zaterdag begin ik vaak rond 10.00 dus om 07.20 lag ik nog lekker te slapen. Mijn nokia tune, een bevalling! Een derde kindje en het klinkt al heftig, dat kan nog wel eens snel gaan. Ik ga snel onderweg en bij aankomst zie ik het direct. Die is al ver onderweg in de bevalling! Ze willen in het ziekenhuis bevallen dus we gaan snel op weg, gelukkig is het ziekenhuis hier dichtbij en kunnen we daar nog veilig heen. 2,5 uur nadat ik bij ouders aankwam, en tussendoor nog een ritje naar het ziekenhuis, is het al zover: onhoudbare persdrang! 4 minuten later wordt er een klein meisje geboren! Welkom! Het is nog lekker vroeg op de ochtend dus alle tijd voor mijn 4 visites vandaag. Een heerlijke rustige zaterdag dienst met visites en weinig telefoontjes en ik kan op tijd naar huis. Vanavond een verjaardag van een vriend die bij ons om de hoek woont, dus daar kan ik, ondanks mijn dienst even naar toe.

 

Even op de verjaardag geweest en wel op tijd naar bed want ja, ik heb nog steeds dienst. En alle uren die je slaapt zijn dan mooi meegenomen. En daar had ik gelijk in! Om 02.20 word ik gebeld, een (aanstaande) vader. Het is inmiddels zondagochtend (heel) vroeg. De bevalling is begonnen! Een tweede kindje, dus ik ga gelijk weer onderweg. Bij aankomst een  hard werkende moeder. Ze puft de weeën ontzettend beheerst weg en heeft hele goede controle, maar oef ze moet er wel hard voor werken nu. Dat lijkt maar 1 ding te kunnen betekenen…… 9cm! Ouders wilde graag in het ziekenhuis bevallen maar dat raad ik ze af want het kan vlot gaan bij een tweede bevalling. En dan is het altijd even tempo erin! Kraamzorg bellen en rennen naar de auto voor de spullen voor de bevalling. Ondertussen stil zijn want er ligt een kleine (to be) broer te slapen. Een half uur nadat ik binnen ben: onhoudbare persdrang! Na 12 minuten persen, een kleine baby jongen! Wauw wat een snelheid en een kracht. Achteraf moet ik ook altijd even stilstaan en besef ik mij wat er weer gebeurd is. Nieuw leven. Om 05.30 Ben ik klaar. Ik kan nog even mijn bed in. YES! Overdag doe ik lekker rustig aan mijn visites en ‘s avonds draag ik mijn dienst over aan mijn collega. Best wel lekker, want ik kan dus sowieso de hele nacht slapen.

 

Na een lekkere vrije dag ga ik maandagavond weer de dienst in. Van mijn collega had ik al gehoord dat zij overdag bezig is geweest met een zwangere die lijkt te gaan bevallen. Ik heb haar eerste bevalling ook mogen begeleiden dus hoop stiekem dat ze na de overdracht gaat bevallen zodat ik er nog bij kan zijn. Ik besluit uiteindelijk een uurtje eerder te gaan, ook zodat we niet precies tijdens de overdracht aan het persen zijn. Ik kom om 17.00 binnen en er is al hard gewerkt! Er is al 6 centimeter ontsluiting en veel weeën aan vooraf gegaan. Ik ga eigenlijk direct mijn spullen maar klaar zetten want ook hier wordt weer een tweede kindje geboren en we weten inmiddels allemaal dat het snel kan gaan. 40 minuten nadat ik binnen ben: onhoudbare persdrang! Na 5 minuten persen wordt weer een kleine man geboren. Ik voel me een beetje schuldig naar mijn collega dat ik een uur te vroeg de dienst over heb genomen en deze mooie bevalling heb mogen begeleiden, maar ze was er alsnog bij gebleven en dus waren we gezellig samen. Om 20.00 ga ik weer lekker huiswaarts en kan ik op tijd mijn bed in want mijn dienst is natuurlijk pas net begonnen.

 

En ook nu weer was dat slim. Want om 04.00 gaat de nokia tune weer af. Even denk ik weer: nee ik lig zo lekker. Maar er komt weer een tweede kindje aan en ook bij hen heb ik de eerste bevalling mogen begeleiden. Wauw wat een geluk dat ik nu weer mag. En jeetje wat ben ik on a roll… Zodra ik weer onderweg ben, heb ik er alweer zin in. Bij aankomst weer een hard werkende moeder, jeetje wat een kracht heb ik de afgelopen dagen gezien zeg! Er is alweer 5 centimeter en ik weet dat het hier snel kan gaan. Dus ik gooi nog maar eens het tempo erin en ren weer door de straat naar mijn auto. En ja hoor, niet geheel onterecht want een uur nadat ik binnen ben is het weer zover (jullie weten inmiddels wat er gaat komen): onhoudbare persdrang! Deze keer wordt er niet eens geperst en adviseer ik moeder om zo veel mogelijk te zuchten tijdens de persweeën, een bijna onmogelijke taak. Maar deze moeder, oh oh oh, wauw. Ze doet het gewoon! Al zuchtend wordt er een meisje geboren. Het is 2-2 tijdens deze ‘perfect week’. Om half 9 ga ik een beetje high van geluk en ongeloof wat ik de laatste dagen allemaal mee maak weer richting huis. Mijn collega zou haar 2 visites nu direct gaan doen maar daar ben ik niet voor gemaakt. Ik moet altijd eerst even 2 uur slapen zodat ik weer een beetje opgeladen ben. Dus ik ga lekker naar bed en dromen over de afgelopen dagen.

 

Liefs,

Lana

verloskundige